Alex Garland’ın Devs dizisi, BSC üyesi Rob Hardy tarafından Sony VENICE’le çekildi

Bence biçimsel açıdan sinematografinin amacı, sadece hikayeye hizmet etmek. Bir başka açıdan ise hikayeyle ilişki kurmanın bir yolu olarak korkusuz bir yakınlık kurma fikri hoşuma gidiyor. Kameranın önünde ne olursa olsun her zaman aynı odadaymış gibi hissetmek isterim. Özellikle de uzun çekimler açısından, Alex’le benzer bir estetik anlayışımız var. Bu da izleyicileri odaya yerleştirme fikrine yardımcı oluyor. Montajların arkasına saklanmıyoruz. Olabildiğince dürüstçe gösteriyoruz.

Bir sahneyi kadrajlamanın pek çok yolu var. Ama benim için her zaman bariz seçenek, kendini gösteren kadraj oluyor. Genel olarak görsel bir akış olursa da ne âlâ. Hikaye anlatan, oyuncuyla yakınlık kurmamızı sağlayan ama içinde bulunduğumuz ortamı asla saklamayan bir kadraj bulmak her zaman estetik olarak hoşuma gider. Bir kadraj bunların hepsini başarabiliyorsa o zaman harika. Kompozisyon açısından ilk tepki budur.

Alex Garland ile aramızdaki ilişki, esasen film yapımcıları olarak birlikte çalışmanın ne olduğuna dair fikre, bir tür anlayışa dayanıyor. Alex Garland, açıkça çok zeki bir adam, olağanüstü bir yazar, muhteşem bir yönetmen ve her zaman hikayenin oluşumunda ve anlatımında yer alan her türlü unsuru anlamak istiyor. Ortak bir dünya görüşü söz konusu. Ex Machina’nın senaryosunu okuduğum zamanı hatırlıyorum. Son derece ekonomik. Doğrudan sadede geliyor. Allayıp pullamıyor. Birçok senaryoda, sizi o dünyanın içine çekmek için, bir şeyleri gereğinden fazla açıklama eğilimi olur. Oysa Alex’le tek bir cümlede, hiçbiri söylenmeden, nerede olduğunuzu, neye baktığınızı ve benimseyeceğiniz perspektifi veya karakterin hislerini hemen anlıyorsunuz. Alex Garland’ın senaryosunda hiçbir kamera yönlendirmesi veya görsel yönlendirme olmaz.

Eğitimini almıştım ve projelerin çoğunu film kullanarak çekmiştim, dolayısıyla çekim yaparken hikayeyi duygusal ve görsel olarak hissetme fikrine alışkındım. Dijitalde, boş filmi seçtiğiniz gibi kamerayı seçiyorsunuz. Aslında filminizi test odasında buluyorsunuz. Kişiliğini ve çok özel bakış açısını veren unsur, kamera ve lens kombinasyonu. 

Sony F65 ile Ex Machina çekiminde, bir sinema filminde ilk kez sadece dijital çekim yaptım. Çok sevdiğim Xtal Xpress Anamorfik lensleri kullanacağımı zaten biliyordum. Her lens, el yapımı ve çok özel bir kişiliği var. Bu lensler için lensteki en küçük ayrıntıyı yakalayacak bir kamera gerekiyor. Ve F65’teki sensörün tam da bunu yaptığını gördüm. Vizörden baktığımda, lensle aramızda hiçbir şey yoktu. Sanki film kullanarak çekim yapmaya dönmüş gibiydim. 

Test odasında mümkün olduğunca demokratik olmaya çalışıyorum. Her zaman her şeyi test ediyoruz. Her zaman. Çünkü ne olacağını asla bilemezsiniz ve filmin görünüşü kendini o test odasında belli eder. Görüntülerin tüm teknik yönlerini analiz ettikten sonra, öylece oturup hangisinin hangisi olduğunu bilmeden, odadaki herkese “Hangi görüntüyü sevdin?” diye sorarım. İşte o zaman tüm yollar F65’e çıktı. Kameradaki bir şey, daha güvenilir hissettirdi.

Manchester’daki bir stüdyonun müstakil bir setinde çekim yapıyorduk. Çok uzun çekimler yaparken, kamera iki-üç karakter arasında sürekli gidip geliyor, odada dört dönüyordu. İkinci bir kameramız da vardı ve ben de kamera aracında ortalığın karışmasını istemedim. Panavision, ilk olarak kablo ekipmanları için tasarlanmış, çok küçük bir uçuş kafası olan Stabileye adındaki bu muhteşem cihazı önerdi. VENICE kameranın boyutu yatay kaydırma ve eğme açısından çok kısıtlayıcıydı. VENICE’in “göbek bağı” sürümünü, yani lensli sensör blokunu uzak bir kafa olarak kullanabileceğimi biliyordum.

“Göbek bağının” ucunda VENICE sensör blokuyla çalışırken, iç mekan setinin dışına çıkıp monitörle arabada çalışabiliyordum. B Kamerasını görebildiğim bir başka monitör de kullanabiliyorum. Kamera aracını etrafta gayet güzel bir şekilde dolaştıran set amiri Sam Philips ile haberleşiyordum ve çekim boyunca konuşup belirli bir şekilde tepki verebiliyorduk. Kamerayı da gövdeye bağlamıştık. C Serisi Anamorfik lens ile “göbek bağı” sensörü çok ama çok güzel bir kombinasyondu. Büyük keyif aldık ve Manchester’daki altı haftalık stüdyo çekiminin her gününde kullandık. O konumda olmak, yani seçtiğimiz kameranın estetiğinden ayrılmadan onu belirli bir duruma uyarlayabilmek gerçek bir avantaj oldu.

VENICE ile düşük ışıkta çekim yapmak bir bakıma aydınlanma gibiydi. Mesele, sadece ISO ayarını yükseltip sonra her şeyi tekrar griye indirmek değildi. “Gece modu” dediğimiz ayrı ISO ile bazı kapsamlı testler yaptıktan sonra, VENICE’te taban ayarını 2500 yapıp 1250’de çekim yaptık ve bizim için en etkili ayar bu oldu. Aniden görüntü kalitesi, ayrıntı, gölgeler ve vurgular arasındaki denge bakımından istediğiniz ve ihtiyacınız olan her şeyi elde ediyorsunuz. Üstelik düşük ışıkta çekim yapabileceğinizi bilmenin verdiği güveni hissediyorsunuz. Sony VENICE ile San Francisco’nun son derece ayrıntılı, çok ama çok güzel havadan gece çekimlerini yaptık.

Birincil tonlama, HDR tonlamaydı ve bizi başka bir seviyeye taşıdı. Görüntüyle yapabilecekleriniz o kadar fazla ki… Görüntüyü tekrar tekrar zorlayabiliyorduk ve asla bozulmuyordu. Renkleri daha sıcak da, daha soğuk da kullanabiliyorduk ve renk sıcaklıklarını ne kadar istersek o kadar değiştirebiliyorduk. HDR tonlama yaptık çünkü elimizdeki tüm olanakları görmek istedik ve bazen aklımıza bile gelmeyecek şeyler bulduk. Kamera ile C Serisi anamorfik lens kombinasyonunun bize verebileceği her şey önümüzdeydi. Her görüntünün şoke edici olmasını, izleyicileri beyninden vurulmuşa döndürmesini istedik. Yapabileceğimiz en iyi işi ortaya koymak istedik. Bu işle gerçekten gurur duyuyorum. Örneğin yedinci bölüm, yaptığım en iyi işlerden biriydi. 

Kesinlikle bu prodüksiyon için doğru kamerayı seçtik. Buna hiç şüphe yok. VENICE’i seçtik çünkü yaptığımız testte bize istediğimizi vereceğini görmüştük. Alex’e göre, birlikte yaptığımız işi düşününce, konu benim çekeceğim içerikleri üretmek oluyor. İçeriğin inanılmaz olacağını biliyordum ve elimden gelen en iyi şekilde bu içeriği çekebilmeliydim; işte VENICE bizim için bu işi yapacak kameraydı çünkü test odasında yaptığımız testlerde, işe yarayacak kameranın o olduğunu görmüştük.