Dekonstrukcja scen z Nicolą Daley (BSC, ACS)
Wstęp
Błogosławieństwo w reżyserii Terence’a Daviesa to uznany przez krytyków film o Siegfriedzie Sassoonie, słynnym angielskim poecie i pisarzu, który został odznaczony Krzyżem Wojskowym podczas I wojny światowej, gdy walczył na froncie zachodnim. Jego poezja ukazywała okropności wojny pozycyjnej, a film Błogosławieństwo przedstawia dużą część jego życia począwszy od roku 1915 do lat pięćdziesiątych XX wieku. W filmie występują Jack Lowden i Peter Capaldi, obaj wcielają się w postać głównego bohatera, przedstawiając różne okresy życia poety. Nicola Daley (BSC, ACS), która otrzymała Nagrodę Akademii Filmowej za najlepsze zdjęcia do filmu Błogosławieństwo, podczas tej dekonstrukcji odsłania niektóre ze swoich technik, które ożywiły tę niezwykłą historię.
Nicola wybrała kamerę VENICE ze względu na doświadczenia z poprzedniego projektu, podczas którego zakochała się w kolorystyce, przestrzeni barw i odcieniach skóry odwzorowanych przez tę kamerę. Po przeczytaniu scenariusza Błogosławieństwa i wyobrażeniu sobie, jak ta historia zostanie opowiedziana za pomocą widoku twarzy, emocji i portretów, wiedziała, że VENICE będzie odpowiednią kamerą do tego filmu.
Szczegółowe omówienie scen: kluczowe obserwacje
- Sterowany komputerowo system obsługujący wysięgniki umożliwia wielokrotne powtarzanie ruchów kamery z dużą dokładnością, co pozwala na płynne łączenie różnych ujęć.
- Zmiany temperatury barwowej oświetlenia mogą być wykorzystane do urealnienia wrażenia poczucia podróży w czasie lub do podkreślenia zmian emocji, przy czym ciepłe kolory oznaczają radość, a zimne – smutek.
- Dłuższe zatrzymanie ujęcia może podkreślić przejmujący charakter chwili.
Scena w kościele
Był to ważny moment w filmie, ponieważ po raz pierwszy widzimy starszego Sassoona granego przez Petera Capaldiego. Terence Davies, reżyser, chciał uzyskać płynne i bardzo subtelne przejście pomiędzy aktorami, Lowdenem i Capaldim, z kamerą obracającą się wokół nich w zakresie 180 stopni. Nicola zdała sobie sprawę, że aby zrobić to płynnie, będzie musiała użyć wysięgników przemieszczających kamerę, zapewniających spójne ruchome ujęcia obu aktorów. Aby zwiększyć jeszcze płynność przejść między ujęciami, stworzono bardzo podobne kostiumy dla obu aktorów. Dla sprawnej realizacji obu ujęć potrzebne było także spójne oświetlenie.
Nicola zdała sobie sprawę, że oświetlenie przestrzeni tak dużej jak opactwo dla ruchu kamery w zakresie 180 stopni będzie trudne, ale wykorzystała wiele kolumn wewnątrz budynku, aby ukryć za nimi dużą liczbę lamp SkyPanel. Każda lampa SkyPanel została pokryta filtrem żelowym nr 216, a filtry szare zostały użyte do przygaszenia wszelkich jasnych punktów. W celu zapewnienia spójnego wyglądu światła dziennego wpadającego przez okna na tyłach opactwa, na zewnątrz na podnośniku koszowym umieszczono lampę 18K. Nicola powiedziała, że przygotowanie do tego ujęcia zajęło sporo czasu, ale uważa, że było ono warte tej pracy, ponieważ widzimy je przez długi czas w filmie.
Scena ze szpitala Craiglockhart
Ta część filmu opowiada o czasie, który Sassoon spędził w szpitalu psychiatrycznym Craiglockhart, gdzie leczono oficerów cierpiących na nerwicę frontową. Tam poznał poetę Wilfreda Owena, który wkrótce stał się dla niego ważną osobą. Reżyser Terence Davies, chciał w tej scenie pokreślić mowę ciała aktorów.
Pod koniec sceny pojawia się jedno długie ujęcie: kamera podąża za aktorami wychodzącymi ze szpitala, w dół po schodach, a następnie pozostaje przy nich, gdy się żegnają, po czym następuje przejście do odwrotnego ujęcia przedstawiającego Owena wsiadającego do taksówki i odjeżdżającego. To ostatni raz, kiedy się widzą, ponieważ wkrótce po powrocie na front Owen zginie. Nicola uważa, że długość tego ujęcia była ważna, aby podkreślić powagę chwili.
Jest też wiele ujęć w gabinecie lekarskim na terenie szpitala. W celu oddania upływu czasu Nicola zmieniała oświetlenie w gabinecie. Gabinet po stronie doktora jest nieco ciemniejszy. Użyła zwykłych lamp z żarówkami wolframowymi, aby dodać ujęciom autentyzmu. Po stronie Sassoona, za oknem, umieściła lampę 18K i ustawiła ją tak, aby rama okna rzucała cień na tylną ścianę gabinetu, tworząc widok zbliżony do efektu gobo.
„Dużą część filmu nakręciliśmy obiektywami 35 i 40 mm, Terence bardzo lubi ujęcia ze środka kadru i wtedy, gdy kamera jest jakby z przodu, a potem odwrotnie, to jego estetyka i sposób, w jaki postrzega świat”.
Nicola Daley
BSC ACS
Scena chrztu
Sassoon i jego żona organizują przyjęcie z okazji chrzcin ich dziecka, a podczas tańca Sassoon
wchodzi w sekwencję wspomnień, w której widzimy wszystkie miłości jego życia. Był gejem i wiele z tych relacji to związki z innymi mężczyznami, ale zdecydował się dostosować do ówczesnych norm i poślubił kobietę. Reżyser Terence Davies pokazuje tutaj z głębszej perspektywy sposób, w jaki ludzie pamiętają rzeczy oraz jak codzienne życie może wpływać na to, co i jak pamiętamy. W celu stworzenia iluzji przechodzenia przez wspomnienia Sassoona i zachowania poetyckiego charakteru zarówno postaci, jak i filmu, Terence i montażysta wykorzystali wiele przejść. Sekwencja rozpoczyna się od ujęcia tańczącej pary wykonanego przy użyciu systemu Steadicam, i gdy kamera porusza się wokół aktorów, a następnie śledzi ich i mija, duże lustro zaczyna wypełniać tło ujęcia.
„To była naprawdę interesująca sekwencja – mówi Nicola – ponieważ łączy estetykę i poetycką naturę Terence’a z efektami specjalnymi”.
W postprodukcji widoczne odbicie systemu Steadicam zostało usunięte z lustra i zastąpione ujęciami Sassoona tańczącego z innymi partnerami. Nicola nakręciła taneczne ujęcia w lustrzanym świecie w prowizorycznym studiu z zielonym ekranem, używając szyn i wózka. Dzięki temu mogła powtarzać po kolei ten sam ruch kamery wtedy, gdy Siegfried tańczył z kolejnymi osobami.
W innym ujęciu widzimy Sassoona wyglądającego przez jedną stronę okna, podczas gdy na przeciwległą stronę okna nałożone są portrety osób, które pamiętał. W tej sekwencji zdjęcia portretowe zostały nakręcone w miejscach i przy oświetleniu takim samym jak stosowane wtedy, gdy te postacie zostały po raz pierwszy napotkane w filmie.
W sekwencji lustrzanej Nicola starannie dostosowała oświetlenie każdego z partnerów, zmieniając temperaturę barwową filtrami, tak aby wraz z wiekiem postaci oświetlenie stawało się chłodniejsze, kończąc na bardzo ciekawie wyglądającym ujęciu Sassoona w podeszłym wieku granego przez Petera Capaldiego. Chłód końcowego ujęcia pomaga wzmocnić poczucie smutku, które wynika z tego, że Sassoon nie jest szczęśliwy we własnym ciele.
Scena na ławce
Film Błogosławieństwo kończy się sceną, pokazującą starszego Sassoona siedzącego na ławce o zmierzchu, który następnie płynnie zmienia się w młodszego mężczyznę. W tle słyszymy wiersz Wilfreda Owena „Over The Top” a kamera zbliża się powoli. Nicola użyła jedynie płyt poliamidowych, aby odbić część światła zastanego i wykorzystała górną użyteczną czułość kamery VENICE wynoszącą 2500 ISO.
„Wykonaliśmy tylko jedno ujęcie” – mówi Nicola. „I faktycznie widać, jak światło gaśnie podczas ujęcia, co mi się ogromnie podoba. Nie sądzę, żebym kiedykolwiek widziała tak długie ujęcie w filmie, gdzie faktycznie można zobaczyć gasnące światło… Wyszło pięknie i jest to potwierdzenie jakości kamery VENICE”.
