Oliver Curtis (BSC) odsłania kulisy kręcenia scen
Wstęp
Oliver Curtis, nominowany do nagrody w BAFTA, jest jednym z najmłodszych filmowców, których zaproszono do Brytyjskiego Stowarzyszenia Filmowców (ang. British Society of Cinematographers). Pracował przy produkcji wielu znanych filmów, takich jak „Zgon na pogrzebie”, a także popularnych seriali, np. „Lockwood i spółka”.
W tym wywiadzie rozmawia z nami na temat swojej pracy nad serialem „Zostań przy mnie” — thrillerem produkcji Netflix, opowiadającym historię kobiety z przedmieścia, którą zaczyna prześladować jej własna przeszłość.
Szczegółowe omówienie scen: kluczowe obserwacje
- Zmiana tempa cięć w scenie może służyć budowaniu uczucia napięcia lub zapewnienia chwili oddechu przed dramatyczną sekwencją. Ten efekt można dodatkowo wzmocnić, stosując na przemian szybkie dynamiczne ujęcia z licznymi ruchami kamery oraz długie ujęcia z bardziej stateczną kamery.
- Dramatyczne i ekstremalne kąty kamery, na przykład ujęcia pochylone lub z bardzo niskiego poziomu są często używane w thrillerach, aby zbudować w nich uczucie napięcia.
Scena w klubie nocnym
W szóstym odcinku serialu bohater o imieniu Ray, grany przez Richarda Armitage’a, szpieguje na wieczorze kawalerskim przyszłego pana młodego. Ta scena rozgrywa się w słabo oświetlonym klubie nocnym, co wiązało się ze znacznymi wyzwaniami wynikającymi z dużego nasycenia kolorami, słabego oświetlenia oraz dużej liczby odcieni skóry. Z tego powodu Oliver uważał, że należy się zastanowić, jak uchwycić szczegóły w tej scenie. Uznał, że należy użyć bezbarwnego światła, które wydobędzie różne kolory, aby oczy widzów mogły wychwycić szczegóły ujęcia. Mówi, że jest to jeden z obszarów, w których kamera VENICE sprawdza się wyjątkowo dobrze, ponieważ jest w stanie zarejestrować naprawdę subtelne różnice między odcieniami skóry, szczególnie podczas kręcenia scen o bardzo nasyconych kolorach.
Na suficie planu filmowego znajdowały się lampy, których żarówki Oliver wymienił na wolframowe, aby generowane przez nie światło miało czystą i ciepłą barwę o temperaturze ok. 2300–3000 kelwinów. Światło to było też w stanie przebić się przez inne, intensywne źródła światła klubu nocnego.
W scenach takich jak ta Oliver lubi mieć jedno lub dwa stałe źródła światła, które nadają stałą ekspozycję bazową, a następnie dodawać do nich dowolną liczbę ruchomych źródeł światła. Nadaje to pewien rytm ruchom kolorowych źródeł światła, przez które przebija się światło stałe sceny.
Kolory w tej scenie uzyskano głównie dzięki wykorzystaniu świetlówek Astera, które widać w wielu ujęciach. Świetlówki rozmieszczono pionowo oraz na półkach i ścianach. Oliver pracował z operatorem oświetlenia w celu ustawienia ruchów źródeł światła tak, aby imitowały oświetlenie w klubie nocnym.
Postanowił pozostawić punkty świetlne w kadrze, ponieważ wyglądały naturalnie. Pełniły też rolę źródeł świata w świecie przedstawionym, będących dobrym uzasadnieniem intensywnie kolorowego oświetlenia padającego na twarze aktorów. Dodatkowo zdecydowanie ułatwiło to ekipie nagrywanie za pomocą wielu kamer oraz pozwoliło jej zwiększyć tempo pracy.
Scena czuwania
Wspaniałą cechą kamery VENICE jest to, że nawet przy bardzo słabym oświetleniu udaje się jej odtworzyć bogate, nasycone kolory.
W tej scenie Megan Pierce, grana przez Cush Jumbo, wraca do klubu nocnego Vipers na czuwanie. W obrębie kadru była duża liczba punktów świetlnych, które mógł wykorzystać Oliver. Między innymi dostępne było silne fioletowe światło z góry oraz pod barem.
Według Olivera istotne było prawidłowe uchwycenie tych silnych barw, ale także zadbanie o to, aby nie przytłoczyły odcieni skóry postaci siedzących przy barze. Ponadto dostępne były liczne reflektory PAR, kurtyna świetlna LED oraz wiele fluorescencyjnych rurek. W tej scenie trzeba było więc pracować z silnym kontrastem między różnymi kolorami.
Aby przebić się przez wszystkie te źródła światła oraz oświetlić rozmowy na scenie klubu, Oliver zdecydował się dodać ostre, wyraźne ruchome światło punktowe. Pozwoliło mu to uzyskać dobry kontrast barw w całej scenie oraz wykonywać cięcia między konwencjonalnym wyglądem przemów a bardziej kolorowymi ujęciami klubu nocnego.
Oliver musiał dostosować pewne z istniejących świateł praktycznych, zmniejszając nasycenie niektórych z nich oraz zwiększając jasność innych, aby lepiej oświetlały ten ciemny plan. Ponadto ekipa zastosowała dodatkowe punkty świetlne w kadrze, jak również mniejsze źródła światła, np. światła punktowe skierowane pionowo, aby doświetlić obszary planu, które w przeciwnym razie byłyby pogrążone w całkowitym mroku. W celu dodania głębi w pomieszczeniu zastosowano niewielką ilość dymu. Dzięki temu punktowy snop światła stał się dominującym źródłem oświetlenia przebijającym się przez wszystkie inne kolory.
W scenie, w której Lorraine schodzi ze sceny poza czyste światło punktowe i podchodzi do Broome’a, Oliver zdecydował się oświetlić ich twarze miękkim i ciepłym źródłem światła umieszczonym na podłodze. Zrobił to po bo, aby podkreślić intymny charakter tej chwili, tymczasowo wyciągając postaci z dramatu rozgrywającego się w klubie nocnym.
Oliver uważa, że kamera VENICE spisuje się naprawdę dobrze w warunkach słabego oświetlenia, ponieważ jest w stanie realistycznie odtworzyć intensywnie nasycone kolory. Ponadto uważa, że funkcja dwóch bazowych czułości ISO daje pełną swobodę pracy w bardzo słabym świetle, co sprawia, że jego zdaniem kamera VENICE jest oczywistym wyborem do scen takich jak ta.
Scena ucieczki
W tej sekwencji Megan udało się znaleźć wiejską chatę, w której przetrzymywana jest jej porwana córka, Kayleigh. Cała sekwencja rozgrywa się w lesie, w zniszczonym drewnianym budynku i wokół niego. W jednym z ujęć Megan przecina linę blokującą drzwi.
Aby zwiększyć napięcie tej sceny, Oliver zastosował klasyczny zabieg kompozycyjny polegający na umieszczeniu kamery bardzo nisko i pod ekstremalnym kątem oraz filmowaniu Megan z dołu, gdy próbuje przeciąć linę blokującą drzwi. Oliver uważa, że takie kąty i ekstremalne ujęcia są często stosowane w thrillerach, aby zwiększyć napięcie. Ponadto w tym przypadku pozwoliło to ekipie filmowej równocześnie uchwycić cięcie liny nożem oraz wyraz twarzy Megan.
Gdy drzwi się otwierają i wybiega przez nie Kayleigh, sekwencja przechodzi do ujęcia z drona, w którym dron zbliża się znad chaty i podąża za Megan uciekającą wraz z córką wąską ścieżką.
W ujęciu nagrywanym z drona obawiano się o bezpieczeństwo, ponieważ urządzenie znajdowało się bardzo blisko aktorek. Natomiast Oliver uważał, że to ujęcie nadało autentyczne uczucie energii i ekscytacji już na samym początku długiej sekwencji pościgu.
Do nagrania ujęć we wnętrzu chaty Oliver umieścił ciepłe światła HMI na zewnątrz jej okien, skierowane tak, aby światło padało przez siatkowe kurtyny. Wewnątrz pomieszczenia użył czarnej blendy do zwiększenia kontrastu, a następnie poprawił nastrój sceny, dodając niewielką ilość dymu. Aby kontrolować kontrast pomiędzy intensywnym światłem wpadającym przez okna a zasłonami Oliver umieścił pod sufitem dodatkowe źródło światła z softboxem. Dzięki temu światło wpadające przez okna i kurtyny nie było zbyt intensywne.
W innym ujęciu widzimy, jak córka Megan próbuje wyjrzeć przez szczeliny w drzwiach. Szczeliny były niewielkie i tak naprawdę nie wpuszczały zbyt wiele światła. W tym ujęciu Oliver umieścił źródło ciepłego światła odbijanego bezpośrednio pod obiektywem kamery, aby dodać nieco światła na twarzy bohaterki.
Po udanej ucieczce Megan i Kayleigh przechodzimy do ujęcia przedstawiającego chatę, w którym Ken zdaje sobie sprawę z tego, co tutaj zaszło. Oliver zdradza, że do budowania napięcia czasem mniej znaczy więcej. Podkreśla też, jak ważne jest zapewnienie odpowiedniego tempa ujęć. W sekwencji przedstawiającej Kena wchodzącego do chaty i odkrywającego, że jest pusta, kamera pozostała nieruchoma, a ujęcia były wydłużone.
Następnie przechodzimy do szerokiego ujęcia plenerowego z chatą, w którym kamera delikatnie się cofa, a dźwięk podkreśla gniew Kena z powodu ucieczki bohaterek. Tempo tych ujęć było zupełnie inne niż pozostałych. Pomaga to budować napięcie w sekwencji, zanim scena przejdzie do krótszych ujęć przedstawiających pościg. Zmiana tempa jest przydatnym i ważnym narzędziem w opowiadaniu historii.
