Dekonstrukcja scen z Oliverem Stapletonem (BSC)

Ta scena rozgrywa się nocą przed restauracją. Mokre ulice tworzą ciekawe refleksy, a ponieważ opady były raczej lekkie, nie zakłócały dźwięku w takim stopniu, jak głośne pompy wykorzystywane do generowania sztucznego deszczu.

Taka aura podczas zdjęć może jednak stwarzać pewne problemy z oświetleniem i nie tylko. W tej scenie obsada korzysta z parasoli, które osłaniają nie tylko od deszczu, ale też od światła. Ponadto, gdy aktor trzyma przed sobą rączkę parasola w naturalny sposób, może ona rzucać na jego twarz wąski, odwracający uwagę cień.

„Operator zawsze zauważy cień parasola padający na twarz” — mówi Oliver — „jednak publiczność tak naprawdę nie zwraca na to uwagi, tylko skupia się na tym, co aktor ma do powiedzenia”.

Oliver wyjaśnia następnie, że jako operator zawsze stara się stworzyć idealny efekt wizualny, ale czasami zdarza się coś, czego nie było w planie. Zadaniem operatora jest znalezienie złotego środka pomiędzy estetyką kadru a zakłócaniem gry aktora lub innego elementu dzieła filmowego.

Do oświetlenia aktorów Oliver użył rozproszonych świateł RGB, które stanowiły uzupełnienie świateł ulicznych. Światła te zostały starannie rozmieszczone, aby oddać klimat ulicy nocą. Przy zastosowaniu oświetlenia RGB kolor światła można dostosować tak, aby imitował blask witryny sklepowej, znaku ulicznego lub latarni. W przypadku większości zbliżeń Oliver zastosował cieplejsze światło z jednej strony twarzy aktora, a chłodniejsze światło po drugiej stronie.

Ten kontrast kolorystyczny tworzy realistyczny nocny efekt, który nie wymaga dużych różnic w poziomie jasności. Aby wypełnić niektóre cienie pod parasolami lub rozświetlić oczy, Oliver wykorzystał lampę typu Chinaball przymocowaną do wysięgnika trzymanego przez elektryka lub oświetleniowca. Duża, okrągła lampa typu Chinaball emituje rozproszone światło, nie stanowiąc w tej scenie głównego oświetlenia, ale zapewniając subtelne wypełnienie cieni.

Jedną z funkcji, którą Oliver naprawdę docenia w kamerze VENICE, jest podwójna bazowa czułość ISO, która umożliwia filmowanie przy niższym bazowym ISO w ciągu dnia, natomiast w warunkach słabszego oświetlenia pozwala korzystać z drugiej, wysokiej bazowej wartości ISO.

„Możliwość przełączania czułości ISO w kamerze jest niezwykle przydatna” — komentuje Oliver.

Aby sfilmować tę scenę, rozgrywającą się w ciągu dnia na małej łodzi imprezowej płynącej szeroką rzeką, główna kamera została zamontowana na dźwigu umieszczonym na płaskiej barce, natomiast kamery B i C znajdowały się na podobnych statkach. Dzięki temu możliwa była szybka zmiana położenia kamer.

Aby rozświetlić oczy aktorów, na tej samej barce, na której umieszczono dźwig z kamerą, zamontowano odbłyśnik o wymiarach 8×8 stóp (ok. 244×244 cm). Jednym z powodów, dla których kamery rozmieszczono na trzech barkach, było stworzenie wrażenia ciągłego ruchu i skręcania. Albo sama łódź imprezowa się poruszała, albo rozmieszczone wokół kamery tworzyły wrażenie ruchu obrotowego. Kamery były w ciągłym ruchu, przesuwając się nieco w górę lub w dół, co potęgowało wrażenie coraz silniejszego upojenia alkoholowego osób przebywających na łodzi.

Sceny po imprezie rozgrywają się nocą i zostały nakręcone w dużym domu. Ujęcia te nie były jednak nagrywane w nocy — zasłonięto po prostu okna domu. Polegało to na rozpięciu za oknami czarnych namiotów, a następnie rozmieszczeniu w nich oświetlenia w taki sposób, aby światło odbijało się od ram okiennych lub wpadało do pomieszczenia, imitując światło latarni ulicznych.

„Chciałem, aby scena była utrzymana w niskim kluczu, ale nie była mroczna” — mówi Oliver — „jest to bowiem komedia, więc nie może być zbyt ponura”.

Oliver mówi, że ciemność bywa uzasadniona i w komedii mogą się zdarzyć ciemne sceny, ale nie powinny być zbyt czarne. Dlatego lubi, gdy w kadrze widać punkty świetlne z prawdziwymi żarówkami. Do tego celu doskonale nadają się żarówki wolframowe ze ściemniaczami, ponieważ zapewniają wysoki stopień kontroli.

Oliver lubi wykorzystywać oświetlenie, które jest naturalne dla danej sceny, dlatego często rezygnuje z moodboardów i materiałów referencyjnych. Zamiast tego podąża za głosem intuicji: „Czytałem scenariusz, widziałem próbę, uważam, że ta scena powinna wyglądać tak… Myślę, że powinniśmy tworzyć filmy, wykorzystując to, co znajduje się przed naszymi oczami”.